The Gothic Life: New Beginning

Okolice klasztoru zdecydowanie nie s¹ wymarzonym obszarem do podró¿y, liczne g³azy i nierównoœci terenu oraz wystaj¹ce korzenie skutecznie sprawiaj¹, i¿ wêdrówka têdy jest mêcz¹ca i niewygodna, tote¿ Reinghrat wielokrotnie potyka, cudem unikaj¹c przewrotki. Có¿, gra na lutni sprawia, i¿ jeszcze ciê¿ej jest mu patrzeÌ pod nogi. Okolica jest spokojna, a widoki jeziora otaczaj¹cego ska³ê klasztorn¹ - malownicze. Có¿, dla takiego artysty jak Reinghrat, z pewnoœci¹ by³oby to znakomite miejsce, by szukaÌ natchnienia do kolejnej ballady - by³oby, gdyby nie fakt, i¿ jest on zajêty poszukiwaniami. Niestety, przez d³u¿szy czas gdy spaceruje on wko³o tych¿e okolic, nie jest on w stanie wypatrzyÌ ¿adnej jaskini. Okolice te, s¹ niesamowicie zaroœniête licznymi krzewami, które skutecznie zas³aniaj¹ potencjalne wejœcia do jaskiù. Mo¿na rzec wiele rzeczy o tych miejscach, jakkolwiek bowiem by nie patrzeÌ, nie jest ³atwo odnaleŸÌ tutaj cokolwiek. Niebo jest niemal bezchmurne tego¿ dnia, jednak b³oto powsta³e po wczorajszej ulewie niesamowicie irytuje, jako¿ brodz¹c w nim, zdarza siê, i¿ bard zeœlizguje siê z niewielkich wzniesieù. Przed Reinghratem jeszcze gorsze nierównoœci, lepiej wiêc, by w trosce o w³asne uzêbienie przesta³ pogrywaÌ na lutni...

Na nic zdaÂło siĂŞ sprawdzanie skaÂł. ÂŻadnego wejÂścia nie byÂło. Jedynie jeszcze wiĂŞcej bÂłota znajdowaÂło siĂŞ pod skaÂłami. Po chwili daÂło siĂŞ usÂłyszeĂŚ odgÂłos rozmowy jakieÂś dwadzieÂścia metrĂłw od miejsca, w ktĂłrym to Reinghrat szukaÂł jaskini.
- I wtedy powiedziaÂł, Âże... - gÂłos urwaÂł siĂŞ na moment - A ten to przepraszam bardzo czemu te skaÂły tak obmacuje? - spytaÂł jeden z mĂŞÂżczyzna swego towarzysz wskazujÂą palcem na barda.
- KaÂżdy lubi co innego. MoÂże jakaÂś dziewka mu nie daÂła to chociaÂż na kamieniach sobie pouÂżywa. - zaÂśmiaÂł siĂŞ drugi z mĂŞÂżczyzn po czym obaj wybuchnĂŞli Âśmiechem.
Obydwaj byli rezydentami klasztoru. WskazywaÂły na to szaty, w ktĂłre byli odziani.
- Golnij sobie Drega. Sam pêdzi³em. - wyj¹³ spod szaty butelkê z przeœwituj¹cym p³ynem wewn¹trz - Poogl¹damy tego dziwaka, bo ile¿ mo¿na siedzieÌ przy tych ksiêgach. - doda³ wyjmuj¹c drug¹ flaszkê.
Magowie usiedli na suchym podÂłoÂżu co i raz popijajÂąc tajemniczy trunek.

M³odzi adepci popatrzyli na siebie z lekkim niedowierzaniem. "Co to za dziwak?" pomyœla³ sobie Drega bior¹c g³êboki ³yk i skrzywi³ siê po chwili.
- Al... Albert. Nowicjusz. - zajÂąkaÂł siĂŞ jeden z magĂłw wrĂŞczajÂąc Reinghratowi swojÂą butelkĂŞ.
- Drega. Mag i... mag. - przedstawiÂł siĂŞ drugi nadal bĂŞdÂąc w szoku.
Nie dowierzali, Âże istniejÂą wariaci badajÂący skaÂły.
- Uwa¿aj. To nie jest sok z jagód. - ostrzeg³ Albert gro¿¹c palcem.
To nie byÂł byle jaki trunek. Bimber prosto ze starych piwnic klasztoru. Nikt tam juÂż dawno nie zaglÂądaÂł, tak wiĂŞc obydwaj mĂŞÂżczyÂźni postanowili wykorzystaĂŚ opuszczone pomieszczenie dla swych potrzeb. JednakowoÂż bard nie wiedziaÂł, jak mocny jest wyrĂłb, ktĂłry dzierÂżyÂł w dÂłoni. Drega upiÂł kolejny duÂży Âłyk i odczuwaÂł juÂż moc tegoÂż napoju z rodziny wyskokowych.

Albert odebra³ swoj¹ w³asnoœÌ i od razu z niej skorzysta³. Ponownie uwidoczni³ siê grymas wstrêtu na jego twarzy. Poda³ flaszkê bardowi i rzek³ z dum¹:
- Sam pêdzi³em przyjacielu. Planujê wprowadziÌ to na lokalny rynek, bo czujê, ¿e to mo¿e odnieœÌ sukces. - bekn¹³ bez wahania podnosz¹c rêkê na znak przeprosin.
Drega wzi¹³ dwa przesadnie du¿e ³yki i w mig od³o¿y³ butelkê na bok k³ad¹c siê i przymykaj¹c delikatnie oczy. Na jego twarzy pojawi³ siê szczery uœmiech. WidaÌ trunek zacz¹³ dzia³aÌ.
- A ty co? JuÂż? Nie rĂłb mi wstydu! - rzekÂł z lekka poirytowany Albert. - Runy? MĂłj drogi Bernardzie, nasze sekrety nie wychodzÂą poza mury klasztoru. Przykro mi. - oznajmiÂł mag wyciÂągajÂąc rĂŞkĂŞ po butelkĂŞ.
Rozleg³ siê gromki œmiech Drega, który pocz¹³ przyklaskiwaÌ i nuciÌ coœ pod nosem. Zdezorientowany Albert podrapa³ siê po czuprynie myœl¹c czy przypadkiem nie przesadzi³ z moc¹ swego wyrobu.

- Nie, nie przyjacielu. Za godzinĂŞ muszĂŞ byĂŚ o ÂświeÂżym umyÂśle, bo kolejnego nowicjusza przyjmujÂą,a  tak siĂŞ skÂłada, Âże ma byĂŚ on pod mojÂą opiekÂą. - rzekÂł Albert powaÂżnie unoszÂąc rĂŞce w geÂście bezradnoÂści.
Drega zaprzestaÂł klaskania i podniĂłsÂł siĂŞ po czym chwiejnym krokiem przeszedÂł kilka metrĂłw i ponownie wylÂądowaÂł na ziemi.
- Niepotrzebne go namawiaÂłem. Biedak nawet Âśniadania nie zjadÂł. - tÂłumaczyÂł mag krĂŞcÂą gÂłowÂą z niezadowoleniem.
Tak¿e wsta³ i podszed³ do le¿¹cego nowicjusza próbuj¹c podnieœÌ go z ziemi. Na nic jego wysi³ek. Pijany towarzysz by³ zbyt ciê¿ki. Albert spojrza³ na Reinghrata i przywo³a³ go kiwniêcie g³owy, aby ten wspomóg³ go przy doprowadzaniu nowicjusza do porz¹dku.
SÂłoĂące zaszÂło kompletnie, a niebo znĂłw byÂło zachmurzone. CzyÂżby kolejna ulewa?

Wraz z Reinghartem podnieÂśli w koĂącu biednego Drega.
- Nie ma takiej mo¿liwoœci. Ja jestem w pe³ni œwiadom swych s³ów i czynów przyjacielu. - odpowiedzia³ serdecznie siê uœmiechaj¹c. - Po³ó¿my go tam. Pole¿y sobie pod zdrowym, a¿ w koùcu dojdzie o w³asnych si³ach do klasztoru. Czêsto tak robiliœmy. - doda³ po chwili wskazuj¹c ruchem g³owy miejsce pod jednym z drzew dziesiêÌ metrów dalej.
Kiedy juÂż podeszli do wczeÂśniej wskazanego miejsca, Drega w mig znalazÂł siĂŞ na miĂŞkkiej, zielonej trawie oparty o konar drzewa.
- DziĂŞki ci Bernardzie. Z chĂŞciÂą zaprosiÂłbym ciĂŞ do klasztoru, gdzie zobaczyÂłbyÂś wiele arcyciekawych ksiÂąg, run oraz zapiskĂłw, ale sam widzisz... - urwaÂł i podrapaÂł siĂŞ po gÂłowie wyraÂźnie nad czymÂś rozmyÂślajÂąc. - Nie. Nie da rady. - dokoĂączyÂł po krĂłtkim namyÂśle kiwajÂąc gÂłowÂą z lekkim niezadowoleniem.

- Zbesztaliby mnie za  przyprowadzenie niezapowiedzianego wczeÂśniej goÂścia. NajwyÂżsi nie tolerujÂą tego typu incydentĂłw. - tÂłumaczyÂł Albert znĂłw drapiÂąc siĂŞ po gÂłowie i spoglÂądajÂąc co chwila na siedzÂącego pod drzewem Drega.
Albert zauwaÂżyÂł pewien zawĂłd na twarzy Reinghrata. MiaÂł szczere chĂŞci, aby oprowadziĂŚ barda po klasztorze, lecz jego zwierzchnicy byli stanowczy. Wierni byli zasadom od lat panujÂącym w ÂświÂątyni magĂłw ognia.
- Zrozum, mam obowiÂązki. MuszĂŞ wprowadziĂŚ nowych adeptĂłw. - rzekÂł z przejĂŞciem i pewnym zawahaniem. - CzĂŞsto bywam w mieÂście. Jutro po poÂłudniu znajdziesz mnie w kuternodze. - poklepaÂł Reinghrata w przyjacielski sposĂłb po ramieniu.
Po chwili znĂłw spojrzaÂł na pijanego nowicjusza i pokiwaÂł gÂłowÂą z Âżalem. "Lata praktyk i bĂŞdzie jak tur" pomyÂślaÂł sobie mag.
- Bywaj Bernardzie. Zaprawdê porz¹dny z ciebie cz³owiek. - uœcisn¹³ barda z doœÌ du¿¹ si³¹.
Skin¹³ raz jeszcze g³ow¹ spokojnym krokiem ruszy³ w stronê klasztoru.

- Wie..eesz ¿e ja-a... - zamamrota³ pod nosem Drega bek¹jac dwa razy przy okazji. - Ja cie szanuje. Wgóle jej nie doetykaem. Nie. - b¹kn¹³ nieco g³oœniej.
Podniós³ rêkê do góry i pomacha³ w kierunku barda œmiej¹c siê przy tym g³upkowato. IloœÌ alkoholu spo¿yta przez Dregê nie by³a ma³a, lecz nie by³a tak¿e przesadnie du¿a. WidaÌ by³o, i¿ Albert przesadzi³ z moc¹ swego trunku.
Nagle zaczê³o delikatnie kropiÌ. S³oùce od paru dobrych minut by³o zas³oniête przez ciemne chmury. Zawia³ delikatny, zimny wiatr od wschodu. Sekundy póŸniej rozpada³o siê nieco mocniej. Koszula barda coraz to bardziej przemaka³a. B³ysnê³o coœ na niebie. To ju¿ czwarty dzieù pod rz¹d kiedy to ulewa nawiedza³a okolicê klasztoru. Drega wzdrygn¹³ siê, gdy poczu³ ch³odny wiatr na swym ciele. Podniós³ rêkê ponownie i wskaza³ na niebo.
- Deszcz. - rzek³ krótko znów szczerz¹c swoje ¿ó³te, niezbyt zadbane zêby.

Rozpada³o siê na dobre. Deszcz by³ na tyle intensywny, ¿e ogranicza³ w ma³ym stopniu widocznoœÌ. Drega rozeœmia³ siê g³oœno. WidaÌ zjawisko deszczu by³o mu bliskie.
- Pada! Haha! - wykrzyczaÂł nowicjusz wystawiajÂąc jĂŞzyk w celu Âłapania kropel.
Kiedy bard zacz¹³ potrz¹saÌ mê¿czyzn¹, ten z³apa³ jego d³où i odci¹gn¹³ od swego ramienia nadal ciesz¹c siê ulew¹. Nie reagowa³ ju¿ na s³owa Reinghrata. Czy¿by wytwór Alberta by³ czymœ wiêcej, ani¿eli tylko alkoholem? Ponownie b³ysnê³o coœ na niebie, a po chwili rozleg³ siê potê¿ny grzmot. Wydawa³o siê to niemo¿liwym, lecz rozpada³o siê jeszcze bardziej. Wszêdzie ka³u¿e i b³oto. Jednakowo¿ nowicjusz jeszcze bardziej uradowany podniós³ siê i zacz¹³ ³apaÌ krople deszczu czerpi¹c z tego ogromn¹ przyjemnoœÌ. Wydawa³oby siê, i¿ nie by³o jakiegokolwiek dostêpu do jego umys³u, œwiadomoœci.

Kiedy nowicjusz oberwaÂł w gÂłowĂŞ metalowym przedmiotem, w mig znalazÂł siĂŞ na ziemi. Tym razem w peÂłni nieprzytomny. Nowicjusz miaÂł przy sobie jedynie klucze oraz trzy sztuki zÂłota. Od razu widaĂŚ byÂło, iÂż nie pochodzi z bogatego rodu.
W pewnym momencie daÂło zauwaÂżyĂŚ siĂŞ kilka migniĂŞĂŚ trzydzieÂści metrĂłw od miejsca, w ktĂłrym staÂł Reinghrat. Dopiero teraz daÂło siĂŞ zauwaÂżyĂŚ okoÂło dwumetrowy otwĂłr w skale. Prawdopodobnie byÂła to jedna z jaskiĂą tak bardzo poszukiwanych przez barda. Dziwne, Âże dopiero w trakcie tak intensywnej ulewy ukazaÂło siĂŞ wejÂście do jaskini. ChwilĂŞ potem rozniĂłsÂł siĂŞ donoÂśny odgÂłos skowytu, lecz ciĂŞÂżkie do zidentyfikowania byÂło ÂźrĂłdÂło tegoÂż dÂźwiĂŞku. Jedno byÂło pewne. Owo ÂźrĂłdÂło byÂło coraz to bliÂżej.