The Gothic Life: New Beginning

Również zacząłem spoglądać naokoło i złapałem się na tym, że powoli odpływałem w dźwiękach lasu, ale przy słowach Loana od razu wyrwałem się z transu i odpowiedziałem:
- Urodziłem się i do 16 wiosen mieszkałem w Faring. Nie wiem czy kiedyś byłeś na kontynencie, ale powiem Ci, że widoki z mojego miasta były przepiękne, a tamtejsza zwierzyna cudowna! Wszystko było o wiele lepsze niż tutaj - powiedziałem to trochę zbyt pogardliwie więc spuściłem wzrok i zarumieniłem się : - Przepraszam, poniosło mnie więc nie odbieraj tego źle, ale brakuje mi rodziny i tamtego domu. A ty pochodzisz z Khorinis Loanie? zapytałem uśmiechając się szeroko. Ten mężczyzna jest bardzo miły i nie sądzę, żeby polowania sprawiały z nim jakąkolwiek trudność. Szliśmy dalej przez las, a ja nadal nie wiem dokąd tak na prawdę zmierzamy.

- Niestety urodziłem się kilka lat po okupacji Orków, ale moi rodzice żyli w tamtych czasach i przetrwali. Niewiele mi mówili na ten temat, lecz rzadko pytałem, bo byłem zajęty innymi sprawami niż historią miasta. Widząc dziki błyskawicznie chowam się za drzewem obok Loana i zdejmuję łuk z pleców, a następnie strzałę. Rozglądam się dookoła upewniając się, że nie wpadliśmy w sidła oraz nasłuchuję innych tropów. Od razu włączył się we mnie łowczy instynkt, ale wolałem poczekać na reakcję myśliwego, które co jak co, ale jest starszy i wiekiem, i doświadczeniem..

Ostatnio edytowany przez Marcus (2014-02-26 21:36:50)

Gdy zobaczyłem wielką jaskinię, a raczej jej wejście to moje oczy zabłysły. Nie mogłem odwrócić od niej wzroku i tylko wystarczy zabić te przeklęte dziki oraz zawołać Loana, żeby tam wejść i znaleźć coś ciekawego. No cóż nie mam nic do stracenia - pomyślałem na szybko i nałożyłem strzałę oraz napiąłem cięciwę gotów do strzału. Podszedłem do nich skradając się, a po chwili znalazłem osłonę za wielkim drzewem nie spuszczając oka z innych stron możliwego ataku. Czułem jak emocje mnie rozrywają od środka, ale muszę zachować spokój więc zacząłem głęboko oddychać w nadziei, że to pomoże mi się uspokoić.

Ostatnio edytowany przez Marcus (2014-02-27 20:29:49)

Uznałem, że Loan jest zajęty własnymi zwierzakami więc nie myślałem o nim zbytnio natomiast skupiłem się na tych dwóch zmierzających w moich kierunku dzikach. Były dosyć duże jak na zwykłe dziki, ale nie powinny mi sprawić większego problemu. Celuję w jednego z nich i strzelam wypuszczając stalową strzałę w jego kierunku. Czuję lekkie odrętwienie w prawym przedramieniu, które wciąż pamięta walkę z wilkiem i lekko syknąłem odczuwając to dziwne uczucie. Nasłuchuję czy nic innego mi nie zagraża oprócz tych cholernych dzików oraz patrzę w kierunek posłanej przeze mnie strzały.

Oszołomiony widokiem tej wielkiej maszkary zacząłem zachowywać się dziwnie. Cholera, znów wpadłem w jakieś gówno. Pięknie kurwa, pięknie... - pomyślałem powoli odsuwając się od wielkiej bestii. Spojrzałem na Loana, który też się wystraszył - przynajmniej tak mi się wydaje i czekałem aż coś powie. Słyszałem od diabelnie ciężkich starciach z Cieniostworami, ale jeszcze nigdy nie spotkałem go na własne oczy. Boję się o własne życie, ale póki co cofam się nie wzbudzając większych wątpliwości na temat tego kto tutaj jest silniejszy. Mam nadzieję, że wyjdziemy z tego cało.

Nerwowo rozglądam się w poszukiwaniu wszelakiego schronienia. Czuję się bezradny przy takim napływie emocji a w nim największego... Strachu. Nie wiem co mam robić, poza tym zamiast nóg czuję watę. Cieniostwór pewnie wyczuwa swoją przewagę i bez wahania zabije mnie przy każdym wątpliwym ruchu. Według mnie otoczenie nie sprzyja przynajmniej mojej osobie, ale może uda się coś wykombinować.
- Co mam robić, Loan cholera odezwij się i powiedz mi co mam na Innosa robić... Błagam... - głos mi się łamie i jestem bliski płaczu, lecz muszę wziąć się w garść oraz wyjść z tego cało. Druga wpadka już dzisiaj, a to jeszcze nie koniec więc jeśli przeżyję to nie wychodzę z jaskini przez całą noc nawet na krok. Czuję ból w klatce piersiowej i to pewnie jest moje serce, które też walczy, żeby nie wystrzelić od ilości ciśnienia, które napędzane jest przez strach i adrenalinę. Potwór chce mnie nabić na róg więc może możliwy jest unik? Wszystko chodzi po mojej głowie, a czasu tak niewiele. Wydaję mi się, że stoję tam już kilka godzin lecz jest to tylko kilka sekund, które dzielą mnie od pewnej śmierci... Szukam ostatniej deski ratunku jaką jest ucieczka. Tylko gdzie?

Co to do jasnej cholery było!? - w mojej głowie zagnieździła się ta informacja i nie chciała wyjść, a co gorsza cały czas krążyła w moim umyśle... Pobiegnij wprost na bestię, pobiegnij wprost na bestię... To jest szalone! Nie wiem co lub kto płata mi figle lecz nie wiem czy jestem na tyle odważny, żeby wykonać taki akt desperacji, który podchodzi wręcz pod samobójstwo.
Loan? Co Ty... Ehh to koniec - pomyślałem przez chwilę, ale w sumie nie można mu się dziwić. Każdy dba o siebie i pewnie ja też bym zrobił na jego miejscu tak samo. Biec czy dać się od razu zabić, nie wiem co robić. Widzę jego paskudną mordę i strach napływa coraz bardziej, a czas ucieka i zaraz Cieniostwór zaszarżuje, a ja będę stał bezradny przy drzewie i zostanę rozstrzaskany. Nagle poczułem jak coś we mnie się budzi. Nie jest to normalne, ale nagle poczułem odwagę i głos w mojej głowie wygrał. Zacząłem pędzić w stronę ogromnej oraz śmierdzącej bestii nie bacząc na nic, bo i tak przecież zginę - nie ważne w jaki sposób. Zamierzam skoczyć tuż przy nim i wybić się z jego łba, ale czy to mi się uda i czy w ogóle dobiegnę do niego wystarczająco szybko, żeby wykorzystać odpowiedni moment?