The Gothic Life: New Beginning

Gracz: Gregor
MG: Arathorn
Status: Wykonane

Gregor
- Kolejny dzieù w tym paskudnym œwiecie... - rzek³em w myœlach, po czym w po³owie jeszcze œpi¹c, zrzucam z siebie stare wilcze futro i ma³o energicznym ruchem podnoszê siê ze swego prze¿artego przez korniki ³ó¿ka. Ziewn¹³em g³oœno rozk³adaj¹c rêce w bok, leniwie zmierzaj¹c w kierunku krzes³a na którym le¿¹ moje ubrania. Ubieram siê powoli, po czym podchodzê do sto³u, zerkaj¹c czy nie uchowa³y siê przypadkiem resztki z wczorajszej kolacji.
- Cholera - wypowiadam tym razem na gÂłos. Nie zostaÂło nic. Trudno, przynajmniej zÂłota co nieco mam w sakiewce, zjem w gospodzie. Mija parĂŞ chwil nim jestem gotĂłw do wyjÂścia, straciÂłem sporo czasu na odnalezieniu moich butĂłw, wÂśrĂłd tego caÂłego rupiecia, ktĂłre nazbieraÂło siĂŞ tu od dÂłuÂższego czasu.
- Có¿, najwy¿szy czas posprz¹taÌ - mówiê sam do siebie - ale póŸniej - koùczê, maj¹c z³udn¹ nadziejê, i¿ w koùcu dotrzymam tego postanowienia. Wychodz¹c z domu, mocuje u pasa pochwê ze swym niezawodnym przyjacielem - mieczem, który s³u¿y³ mi przez wiele lat. Ludzie mówi¹: ,,Nikomu nie ufaj, mo¿esz liczyÌ tylko na siebie!", ja natomiast ufam sobie, oraz swojej broni. Wychodz¹c z domu, rutynowo ju¿ zamykam drzwi na solidn¹ stalow¹ k³ódkê,
w tych czasach zÂłodziei nie brak, szczegĂłlnie w takim miejscu jak port. IdÂąc uliczkami, przyglÂądam siĂŞ jak miasto powoli budzi siĂŞ do Âżycia: A to jakieÂś dzieciaki ganiajÂą za nadmuchanym ÂświĂąskim pĂŞcherzem, a to jakiÂś pijak wydziera siĂŞ na Bogu ducha winnÂą ÂżonĂŞ, a to rybacy szykujÂą siĂŞ do wypÂłyniĂŞcia na morze. Przez lata Âżycia w Khorinis nauczyÂłem siĂŞ trzech rzeczy; miej oczu dookoÂła gÂłowy, zawsze pilnuj sakiewki, oraz bÂądÂź gotĂłw dobywaĂŚ broni w kaÂżdym momencie. StosujÂąc siĂŞ do tych zasad, moÂżna znacznie poprawiĂŚ swĂłj komfort psychiczny w takich miejscach jak to. Po dÂłuÂższym spacerze, nareszcie dotarÂłem do celu. Oto znajduje siĂŞ przede mnÂą gospoda ,,Pod KuternogÂą" w caÂłej okazaÂłoÂści. Nie tracÂąc ani chwili, szybkim krokiem wchodzĂŞ do Âśrodka.

MG
Twym oczom ukazuje siê szeœÌ obszernych, drewnianych ³aw ustawionych w sposób losowy, wrêcz niedba³y zapewniaj¹cych dosyÌ spor¹ iloœÌ miejsc siedz¹cych. O tej porze lokal jest niemal pusty, poza Jordem, w¹t³ym mê¿czyzn¹ w wieku oko³o czterdziestu lat. Nigdy dot¹d nie mia³eœ do czynienia z bywalcem knajpy, który przesiaduje tu ca³ymi dniami, poczynaj¹c od wczesnych godzin porannych, po te póŸne, wieczorne. Siostrzeniec by³ego w³aœciciela Khardifa, Hered uœmiecha siê na Twój widok, przecieraj¹c kufel, który w³aœnie umy³. Nala³ kolejn¹ kolejkê ginu swojemu jak na razie jedynemu dzisiaj klientowi. Ten z chêci¹ wychyli³ kolejny kufel.
"Szef" zza szynkwasu machn¹³ do Ciebie rêk¹, zachêcaj¹c Ciê do zajêcia jakiegokolwiek miejsca w gospodzie.
- Witam, witam! - krzykn¹³ wesoÂło Hered. -  Witamy "pod KuternogÂą"! -

Gregor
- Witaj przyjacielu - odpowiadam donios³ym g³osem, zajmuj¹c miejsce znajduj¹ce siê wewn¹trz karczmy. Przek³adam swój miecz na bok, by nie uwiera³ mnie podczas siedzenia. Skin¹³em rêk¹ na dziewkê karczemn¹ by raczy³a do mnie podejœÌ, po czym sk³adam zamówienie: pieczony barani udziec, gulasz, oraz pajdê chleba. Wrêczam zap³atê w postaci kilku z³otych monet, po czym k³adê swe nogi na krzes³o obok i rozkoszujê siê zapachami dochodz¹cymi z kuchni. Po d³u¿szej chwili, gdy zniecierpliwiony zacz¹³em odczuwaÌ irytacjê, mia³em w³aœnie ponagliÌ kogo trzeba, gdy w ostatniej chwili pokaza³a siê dziewka z zamówion¹ straw¹. Wiele negatywnych rzeczy mo¿na powiedzieÌ o tym miejscu, ale jeœli chodzi o smakowitoœÌ potraw, nigdzie w Khorinis nie zje siê tak dobrze jak tu. Có¿, ob¿ar³em siê jak œwinia. Nie szczêdz¹c sobie niczego, rozejrza³em siê w ko³o, nastêpnie podnios³em siê z krzes³a. Poprawi³em pas, po czym robi¹c kilka kroków, podszed³em do Barmana, k³ad¹c kilka z³otych monet na ladzie.
- Pewnie stojÂąc za ladÂą, sÂłyszysz wiele ciekawych rzeczy tutaj w karczmie? Powiedz mi proszĂŞ zatem, czy ktoÂś moÂże miaÂłby dla mnie jakieÂś zlecenie? - rzekÂłem cicho, dbajÂąc o to by zachowaĂŚ dyskrecjĂŞ.

MG
Hered z pocz¹tku nie zwróci³ na Ciebie uwagi. Potem znikn¹³ na chwilê, by przynieœÌ sobie now¹, œwie¿¹ œcierkê. Pocz¹³ wycieraÌ, polerowaÌ blat, co jakiœ czas maczaj¹c j¹ w wiadrze wody. Podczas tego gorliwego czyszczenia, nachyli³ siê ku Tobie. Rozejrza³ siê w prawo, nastêpnie powoli w lewo. Chcia³ byÌ pewien ¿e nikt was nie s³ucha, ¿e nikt nie wchodzi do karczmy. - S³ysza³em ¿e magazynier w kuŸni ma jakieœ k³opoty. Niedawno ¿ali³ siê tutaj swojemu koledze. Mo¿e bêdzie potrzebowa³ pomocy kogoœ takiego jak Ty? - odrzek³ cicho, chrapliwym szeptem, by za chwilê powiedzieÌ ju¿ znacznie donoœniejszym g³osem - No! Baranina piêÌ z³otych monet, chleb trzy. Gulasz szeœÌ... - przez chwilê siê namyœli³ i doda³ - To bêdzie czternaœcie z³otych monet, proszê pana. Oczywiœcie jeszcze nale¿y siê nam "napiwek" za udzielon¹ "pomoc", piêÌ monet! - powiedzia³ ju¿ znacznie ciszej, ostatni fragment wypowiedzi. Jeszcze raz siê rozejrza³, po czym wróci³ do swoich normalnych obowi¹zków. Do karczmy wesz³o dwóch dodatkowych, dosyÌ schludnych jak na dzielnicê portow¹ klientów, którzy zajêli miejsce obok, przy szynkwasie.

Gregor
- Strasznie drogo, moœci Karczmarzu - rzek³em g³oœno, szczerze siê œmiej¹c, po czym dop³aci³em brakuj¹ce monety - Bywaj, przyjacielu - doda³em, odchodz¹c od lady. Opuœci³em karczmê, po czym wst¹pi³em na g³ówn¹ alejkê portu. S³oùce ju¿ dawno wzesz³o, w dzielnicy zrobi³o siê g³oœno i t³oczno.
- Nie lubiê t³oku - rzek³em sam do siebie, po czym trzymaj¹c siê za sakiewkê, zmiesza³em siê z t³umem id¹c w kierunku kuŸni. Po krótkim spacerze dotar³em a¿ pod magazyn. Kto by kilka lat temu pomyœla³, i¿ budynek tak siê rozroœnie. W dzieciùstwie bywa³em tu wiele razy, Mistrz Harad by³ i mój ojciec byli przyjació³mi. Pamiêtam jak gdyby by³o to wczoraj. Zawsze po skoùczonym po³owie ryb, ojciec przychodzi³ tutaj ze mn¹ w odwiedziny. W czasie, gdy on i Harad byli zajêci rozmow¹, ja korzysta³em z okazji i ogl¹da³em miecze, które wyku³ kowal... Wtedy wszystko wydawa³o siê byÌ takie proste...
Po chwili uœwiadomi³em sobie, i¿ od dobrych kilku minut stojê na œrodku ulicy, wpatruj¹c siê w œcianê budynku. Có¿, nie jest to czêste, ale zdarza mi sie na tyle zamyœleÌ, by na chwilê zapomnieÌ o otaczaj¹cym mnie œwiecie. Nie trac¹c ju¿ czasu, podchodzê do drewnianych drzwi magazynu, pukam w nie trzy razy, po czym naciskam na klamkê.

MG
W œrodku zasta³eœ Nemira, siedz¹cego nad du¿¹, star¹ ksiêg¹. Zapisywa³ w niej jakieœ rzeczy, sporo liczb. - Hê? Kto tam? - zapyta³, podrywaj¹c siê do góry i zamykaj¹c j¹ z trzaskiem. Od³o¿y³ ksiêgê natychmiast miêdzy inne, a nastêpnie otrzepa³ kurz z p³aszcza. W jego zachowaniu wyczuwa³eœ niepokój i zdenerwowanie. Kropla potu sp³ywa³a po jego skroni. Ca³ej sytuacji, non stop towarzyszy³ brzdêk formowanej stali na kowadle Randona, tote¿ mieliœcie pewnoœÌ ¿e nikt tej rozmowy nie us³yszy.

Gregor
- Witaj Nemirze - odpowiadam mu - Nazywam siê Gregor. Nie obawiaj siê, nie jestem tu by ci zaszkodziÌ - dopowiadam, po czym zamykam drzwi na klamkê. - S³ysza³em pog³oski, jakoby mia³byœ jakiœ k³opot. Otó¿ widzisz, czasami zdarza siê, i¿ rozwi¹zuje problemy innych. Ale jakby to uj¹Ì, - rzek³em potrz¹saj¹c sakiewk¹, w której brzêczy kilka monet - nie za darmo. Teraz ka¿dy orze jak mo¿e, byleby tylko mieÌ co do gara wrzuciÌ - kontynuujê, spogl¹daj¹c na lekko wystraszonego magazyniera. Mam nadziejê ¿e siê dogadamy, prawda?

MG
Przera¿ony magazynier uspokoi³ siê. Pomyœla³ chwilê, spojrza³ na Ciebie i zacz¹³ mówiÌ. - Ah, tak, tak, tak! Sk¹d siê o tym...a z reszt¹ nie wa¿ne. No có¿, skoro ju¿ wiesz to chodzi o to ¿e... - tutaj Nemir zatrzyma³ siê w swej wypowiedzi. Rozejrza³ siê dooko³a. Zmarszczy³ brwi. - Jak sam wspomnia³eœ... - zacz¹³ ju¿ bardziej pewnie. -"Teraz ka¿dy orze jak mo¿e", tak wiêc wypo¿yczy³em miecz, bardzo drogi na miesi¹c pewnemu stra¿nikowi o imieniu Umar. Oczywiœcie na czarno. No i... on mi go nie chce oddaÌ. Grozi³ mi ¿e pójdê do wiêzienia! Na Innosa, zrób coœ, ¿eby mi odda³ ten miecz, to ju¿ czwarty miesi¹c odk¹d go ma, a jeden z Paladynów chce kupiÌ podobny egzemplarz. Powiedzia³em Lorenzo ¿e go zgubi³em, mam trzy dni na jego odnalezienie. Wiem, jestem g³upi, ale proszê Ciê, pomó¿ mi! Nagrodzê Ciê w z³ocie! - zacz¹³ ¿aliÌ siê pracownik kuŸni. Mia³ niemal ³zy w oczach. Ba³ siê zarówno wiêzienia, jak i zwolnienia.

Gregor
- Hmmm... - zamyœli³em siê - Stra¿nik miejski. To utrudnia sprawê. Potrzebujê informacji. Powiedz mi gdzie mieszka, jak¹ dzielnicê patroluje. Wartoœciow¹ informacj¹ by³o by czy ma sk³onnoœci do nadmiernego picia. I do jakiej karczmy uczêszcza - wymieniam po kolei - oraz najproœciej, jego rysopis. Nie kojarzê typa. - rozpocz¹³em ju¿ niemal¿e prowadziÌ monolog, gdy przypomnia³em sobie o najwa¿niejszej kwestii - W³aœnie. Zap³ata. Chcê za to 200 sztuk z³ota, na pokrycie kosztów na potrzebne ,,materia³y", ewentualn¹ grzywnê, oraz by zostawiÌ co nieco dla siebie. Jeœli zgodzisz siê na wszystkie te warunki, odszukam stra¿nika ju¿ tego wieczoru.

MG
- 200 sztuk, z³ota? Stoi! - krzykn¹³ uradowany. Wytar³ pot z czo³a. - Umar patroluje Dolne Miasto, czêsto przebywa w okolicach zak³adu stolarskiego! - powiedzia³, podekscytowany Nemir. Zamyœli³ siê chwilê, by potem odrzec dosyÌ zadziwiaj¹c¹ rzecz. - Z tego co wiem, on jest... ponoÌ bardzo honorowy, aspiruje do zakonu Paladynów, nie mam pojêcia, co mog³oby go sk³oniÌ do oddania broni. Na prawdê, nie mam pojêcia. Jeœli chodzi o wygl¹d, to... wy¿szy od Ciebie nie jest, ma brodê, d³ug¹ brodê, o tak! Ciemny zarost, tak ciemny zarost! A no i jest ³ysy jak kolano... - oznajmi³ magazynier, spuszczaj¹c g³owê w dó³. Spogl¹da³ co chwilê w kierunku drzwi, w obawie ¿e ktoœ zaraz wejdzie. - Chcê dostaÌ miecz Lorenzo, tylko proszê Ciê, nie zabijaj go. To w niczym nie pomo¿e! - zmartwienie na powrót wróci³o do serca pracownika kuŸni.

Gregor
- A wiêc, mam nieco wiêcej roboty. Có¿, najwy¿szy czas bym siê tam uda³. Bywaj - rzek³em do Nemira, odwracaj¹c siê i zmierzaj¹c w kierunku drzwi. - Nie lêkaj siê, nie zabijê go - doda³em na odchodne, po czym zatrzasn¹³em za sob¹ drzwi. Godzina by³a ju¿ popo³udniowa. Czym prêdzej uda³em siê w kierunku domniemanego rewiru podstêpnego stra¿nika. Zamierzam go obserwowaÌ. Na miejscu, rozgl¹daj¹c siê za ustronnym miejscem, siadam na starej, drewnianej ³aweczce i cicho pogwizduj¹c rozgl¹dam siê za stra¿nikiem.

MG
Po niespe³na dziesiêciu minutach oczekiwania, ujrza³eœ wysokiego stra¿nika miejskiego z piêknym, zdobionym mieczem przy boku. Jego g³owa nie posiada³a w³osów, zaœ broda siêga³a mu niemal do piersi. Stan¹³ nie wiêcej ni¿ szeœÌ metrów przed Tob¹ i obserwowa³ przechodniów. To prawdopodobnie jest Umar. Po chwili poszed³ do niego kolejny stra¿nik. Rozpoczêli o czym rozmawiaÌ.
- WidziaÂłeÂś tego nowego w porcie? Jest strasznie wysoki, wyÂższy ode mnie! I te czarne wÂłosy. PrzeszÂły mnie ciarki... - powiedziaÂł nieznany straÂżnik.
- Tak, zwróci³em na niego uwagê. Nie ma siê czego baÌ. To tylko jakiœ dziwak. - odpar³ brodacz i rozeœmia³ siê. - Oho! bêdzie padaÌ! - krzykn¹³ spogl¹daj¹c na ciemne niebo.
Nad Khorinis nadciÂągnĂŞÂły ciemne, burzowe chmury, co zwiastowaÂło nielada ulewĂŞ...

Gregor
ReagujÂąc na zapowiedÂź deszczu, odruchowo zerkam w niebo, po czym narzucam na gÂłowĂŞ kaptur. Zamierzam ÂśledziĂŚ Umara. RozglÂądam siĂŞ wkoÂło, po czym robiĂŞ kilka krokĂłw w kierunku najbliÂższego straganu. UdajÂąc oglÂądanie towaru, nasÂłuchujĂŞ dalej rozmowĂŞ straÂżnikĂłw.  ZdajĂŞ sobie sprawĂŞ, iÂż jeÂśli nie zostanĂŞ sam na sam z Umarem, nie uda mi siĂŞ niczego dokonaĂŚ. OczekujĂŞ na dalsze zachowanie straÂżnikĂłw.

MG
- Niech to! SÂłuchaj Umar, muszĂŞ wracaĂŚ na posterunek. Trzymaj siĂŞ! Widzimy siĂŞ wieczorem tam gdzie zawsze, no wiesz gdzie...- odpowiedziaÂł drugi ze straÂżnikĂłw uciekajÂąc przed zbliÂżajÂącym siĂŞ deszczem.
- Pewnie, bêdê punktualnie o dziesi¹tej Armanie! - krzykn¹³ do odchodz¹cego kolegi Umar. Jest dopiero szósta wieczorem, tote¿ "honorowy" stra¿nik ma kilka godzin patrolowania granicy Dolnego Miasta z Portem. Poprawi³ miecz i ruszy³ kawa³ek w kierunku portu, mijaj¹c Ciê. Nagle handlarz przy targowisku zacz¹³ wo³aÌ w Twoim kierunku.
- Gregor! To Ty?! Ten maÂły dzieciak?! Matko jedyna nie chowaj siĂŞ pod tym kapturem tak, tu jest baldachim. Opowiadaj, co u Ciebie?! - krzyczaÂł z radoÂściÂą Lurkar. Nic dziwnego, pamiĂŞta Cie jako maÂłego chÂłopca, ktĂłremu oddawaÂł ÂświĂąskie pĂŞcherze do zabawy.
Umar odwrĂłciÂł siĂŞ w waszym kierunku i zmarszczyÂł brwi.
- Panie, ciszej tam! - rykn¹³ na handlarza.

Gregor
Obracam g³owê w kierunku, z którego nadchodzi wo³anie. Uœmiecham siê, widz¹c kupca, który w dzieciùstwie zawsze potrafi³ mnie rozweseliÌ, gdy mia³em ponury humor - Lurkar, przyjacielu! - odpowiadam uradowany, podchodz¹c do starego znajomego - Jakoœ leci. Odk¹d wróci³em z wojny, chwytam siê ró¿nych dorywczych zajêÌ. Da siê wy¿yÌ - opowiadam rozweselony, na moment zapominaj¹c ca³kowicie o Umarze - lecz ca³y czas poszukujê dobrej pracy. Problem w tym ¿e teraz nikomu nie potrzebny weteran wojenny, z zerowym doœwiadczeniem jako czeladnik. A jak u ciebie? - pytam nieco zmieszany, przypominaj¹c sobie o krn¹brnym stra¿niku - Krêci siê interes? Gdzie siê podziewa³eœ podczas okupacji? - nie przerywam pytaÌ, jednoczeœnie staraj¹c siê niezauwa¿alnie zerkaÌ w kierunku Umara.

MG
- Widzisz, okupacja daÂła mi siĂŞ we znaki. Orkowie na szczĂŞÂście oszczĂŞdzili mnie i mojÂą rodzinĂŞ, biorÂąc nas do niewoli. Nawet polubiÂłem hehe, jednego z nich. NazywaÂł sie Hrrokh, czy jakoÂś tak. Kto go tam wie! Hahahaha!  - rozeÂśmiaÂł siĂŞ gÂłoÂśno handlarz. - Potem przypÂłyn¹³ Rhobar i nas uwolniÂł, a ja wrĂłciÂłem do handlu. Nie idzie tak jak kiedyÂś, ale nadal moje owoce sÂą przedniej jakoÂści! Ehhh, jestem z Ciebie dzieciaku dumny! PrzysÂłuÂżyÂłeÂś sie zapewne Myrtanie. ZnajÂąc Ciebie, pewnie rwaÂłeÂś siĂŞ do bitki! Ludzie z Khorinis zawsze sÂą niepokonani! A propo bycia potrzebnym, sÂłyszaÂłem Âże stolarz, ten tutaj potrzebowaÂł kogoÂś do pomocy przy waÂżnym projekcie. MoÂże go kiedyÂś zapytaj? - zacz¹³ gadaĂŚ Lurkar. MĂłwiÂł jeszcze o tym jak pyszna jest kuchnia jego Âżony, a syn Âże wstÂąpiÂł do klasztoru. Umar zacz¹³ powoli siĂŞ oddalaĂŚ, aÂż w koĂącu znikn¹³ w uliczce, skrĂŞcajÂąc w kierunku starych magazynĂłw. Nikt tam siĂŞ na ogó³ nie zapuszcza. Deszcz rozpadaÂł siĂŞ na dobre, zaÂś bÂłyskawice, jedna po drugiej zaczĂŞÂły przecinaĂŚ zachmurzone niebo. Ulice zaczĂŞÂły zmieniaĂŚ siĂŞ w drobne potoki.

Gregor
- Ehm, zajrzĂŞ do tego stolarza... - kÂłamiĂŞ zmieszany, spoglÂądajÂąc w kierunku w ktĂłrym udaÂł siĂŞ Umar - Ahem, wybacz, ÂśpieszĂŞ siĂŞ, jestem yyy... umĂłwiony - mĂłwiĂŞ speszony, czujÂąc jak po moim czole spÂływajÂą krople potu - Bywaj przyjacielu, do zobaczenia -  szybko rzucam na odchodne, po czym udaje siĂŞ za straÂżnikiem. Poprawiam kaptur, luzujĂŞ nieco miecz w pochwie dla bezpieczeĂąstwa, po czym znikam w okolicy magazynĂłw. DrepczÂąc po kostki w bÂłocie, rozglÂądam siĂŞ uwaÂżnie dookoÂła, czy aby na pewno ktoÂś mnie nie Âśledzi, bÂądÂź nie zachodzi od tyÂłu. To nie jest bezpieczne miejsce, straÂż niemal nigdy tu nie zaglÂąda. - Podejrzana sprawa - mĂłwiĂŞ do siebie w myÂślach. ZapuszczajÂąc siĂŞ wg³¹b uliczek, nie tracÂąc skupienia, staram siĂŞ dreptaĂŚ jak najciszej, jednoczeÂśnie nadsÂłuchujÂąc, czy aby spoÂśrĂłd odgÂłosĂłw deszczu nie przebijajÂą siĂŞ inne dÂźwiĂŞki. Niestety, jedynym haÂłasem w tej okolicy prĂłcz deszczu, jest mĂłj nieco przyÂśpieszony oddech. W mÂłodoÂści nigdy nie chodziÂłem tyle uliczkami. Ojciec mnie przestrzegaÂł, by nigdy siĂŞ tu nie zapuszczaĂŚ, jakoby w tej okolicy zgÂłaszano wiele zagubieĂą. W tutaj nikogo nie czeka nic przyjemnego. Po chwili zadumy, dotarÂłem na koniec ÂścieÂżki - do starego magazynu, obecnie juÂż opuszczonego. RozglÂądam siĂŞ po raz kolejny, by nie zostaĂŚ przez nikogo zaskoczonym, po czym spoglÂądam do Âśrodka poprzez niewielkÂą dziurĂŞ w sprĂłchniaÂłej Âścianie.

MG
SpoglÂądajÂąc przez otwĂłr w Âścianie, ostrzegasz tylko maÂłe ÂźrĂłdÂło ÂświatÂła - pochodniĂŞ. W cieniu stoi trzech ludzi, kaÂżdy ma przy sobie broĂą. Najprawdopodobniej jest tam teÂż Umar. Jeden z obserwowanych przez Ciebie mĂŞÂżczyzn rusza w kierunku wyjÂścia, znajdujÂącego siĂŞ po drugiej stronie budynku. Pozostali zaczĂŞli coÂś szeptaĂŚ.
- Cholera, Âżadnych wieÂści od <nie rozumiesz > -
- Co?! On musi w koùcu mi to przynieœÌ! - krzykn¹³ nagle jeden z nich. Kolejna b³yskawica przeciê³a niebo.
- Pieprzona burza, przez ni¹, nie bêdzie mo¿na <nie rozumiesz> - zacz¹³ szeptaÌ wy¿szy z mê¿czyzn. - Umar. Musisz zostaÌ w koùcu tym Paldynem. Pomyœl ile zrobimy jak bêdziemy mieli swojego cz³owieka, tam w œrodku. - dokoùczy³ wysoki cz³owiek. Obaj zdjêli broù, zmienili pancerze i od³o¿yli swój rynsztunek do skrzyni bez klapy. Umar rozejrza³ siê, po czym, doda³ po chwili. - Jak tylko Ruen tu przyjdzie, bêdziemy mogli zacz¹Ì przes³uchiwanie wiêŸnia. -
Obaj zniknêli w ciemnoœciach, schodz¹c w dó³, do jakiejœ piwnicy. Spodziewaj¹ siê ¿e zaraz ktoœ do nich do³¹czy.

Gregor
Tyle wystarczy³o, bym zrozumia³, i¿ jestem niemal¿e zamieszany w jak¹œ grubsz¹ sprawê, na szali której postawione mo¿e byÌ ludzkie ¿ycie. Nie ucieknê, nie zostawiê tego cz³owieka na pastwê tych drani. Jak najszybciej, staraj¹c siê pozostaÌ niezauwa¿onym, zajmujê dogodne miejsce, by obserwowaÌ kto zbli¿y siê do drzwi magazynu. Moje têtno nieco przyœpieszy³o, jestem wrêcz na³adowany adrenalin¹. Staram siê jak najciszej dobyÌ broni, po czym czekaj¹c w ukryciu, próbujê jak najciszej nas³uchiwaÌ dalszego rozwoju wydarzeù. ( Gdy w okolicy pojawi siê Ruen, postaram siê zakraœÌ za jego plecy, po czym wymierzê cios g³owic¹ w potylicê by go og³uszyÌ ) Jednoczeœnie staram siê mieÌ oczy dooko³a g³owy - nigdy nie wiadomo, czy ktoœ nie postanowi zaatakowaÌ mnie z zaskoczenia.

MG
Nagle usÂłyszaÂłeÂś w magazynie przeraÂźliwy krzyk. CzyÂżby zaczĂŞli tortury i przesÂłuchanie bez Ruena? WzmĂłgÂł siĂŞ chÂłodny wiatr. Powoli zaczĂŞÂło Ci doskwieraĂŚ zimno. Przez dziurĂŞ nadal nie mogÂłeÂś nic dostrzec, zaÂś "goÂścia" jak nie byÂło, tak nie ma. Mrok ulic stawaÂł siĂŞ coraz wiĂŞkszy, bardziej przytÂłaczajÂący. Nie zauwaÂżyÂłeÂś nawet jak sÂłoĂące skoĂączyÂło swÂą wĂŞdrĂłwkĂŞ po niebie. Ulewa dalej towarzyszyÂła podniebnym rozbÂłyskom. Kolejne grzmoty coraz bardziej przytÂłaczaÂły jĂŞki dochodzÂące z budynku. SÂłyszaÂłeÂś je jeszcze przez kilka minut, aÂż te koĂącu ucichÂły...

Gregor
- Cholera - przeklinam w duchu, bêd¹c niemal pod ca³kowit¹ kontrol¹ adrenaliny. Nie czekam d³u¿ej ani chwili. Natychmiastowo zrywam siê z kryjówki, i korzystaj¹c z os³ony burzy i ciemnoœci, biegn¹c sprintem okr¹¿am budynek. - Ca³e szczêœcie ¿e zostawili swoj¹ broù - myœlê w duchu. Podbiegam do tylnych drzwi, wypatruj¹c trzeciego z oprychów. ( Jeœli bêdzie ustawiony do mnie plecami, spróbujê go cicho wyeliminowaÌ, jeœli mnie zauwa¿y, podejmujê otwart¹ walkê )

MG
Trzeciego z oprychów o dziwo... nie ma. Najwidoczniej poszed³ sobie gdzieœ. Okr¹¿aj¹c magazyn nie znalaz³eœ ¿ywej duszy. Kolejne grzmoty zaczê³y trz¹œÌ ziemi¹. Rozgl¹daj¹c siê nie dostrzegasz ¿adnego cz³owieka. Nie pozostaje Ci nic innego jak chyba tam wejœÌ, prawda?

Gregor
Przez moment stojê w miejscu, próbuj¹c wypatrzeÌ trzeciego ze stra¿ników. Zejœcie na dó³ jest bardzo ryzykowne. Biorê do rêki pochodnie, po czym zerkam, czy aby na pewno w ciemnoœci nie przyczai³ siê trzeci zbir. Có¿, zbyt d³ugo czeka³em. Biorê g³êboki wdech, by choÌ odrobinê zmniejszyÌ niemal maksymalnie ju¿ podniesione têtno. Odk³adam pochodniê na miejsce. Spokojnym krokiem schodzê na dó³, nie skradam siê jednak, chowam równie¿ broù do pochwy. Gdy jestem na dole, zachowujê siê spokojnie, nie wydaje z siebie ani s³owa. A nu¿ pod zas³on¹ ciemnoœci, pomyl¹ mnie z Ruenem.

MG
Zszed³eœ na dó³. Przed sob¹ widzisz omdla³ego, przywi¹zanego do krzes³a mê¿czyznê, z którego klatki piersiowej sp³ywa powoli krew. Ma ogromn¹,poziom¹ ranê ciêt¹, zadan¹ najprawdopodobniej mieczem. Nad okaleczonym wiêŸniem wisi ¿yrandol, ze specjalnie przygotowanym aba¿urem, tak by dawa³ œwiat³o jedynie pod siebie. W tym wypadku tylko wiêzieù by³ oœwietlony. Nagle z Twojej prawicy dobieg³, niski chrapliwy g³os. - Masz? - zapyta³ tajemniczy cz³owiek. Obaj stoicie blisko siebie w zupe³niej ciemnoœci. S³yszysz równie¿ kroki mê¿czyzny po lewej stronie, jednak ten równie¿ pozostaje w przykryciu ciemnoœci. Trwaj¹c tak przez kilka sekund w totalnym bezruchu, s³yszysz ciche kroki, cz³owieka, który wchodzi w³aœnie na górze do magazynu i rozpoczyna zdejmowanie z siebie rynsztunku...

Gregor
- Mam - odpowiadam donoÂśnym gÂłosem, po czym korzystajÂąc z zaskoczenia osobnikĂłw, bÂłyskawicznie wysuwam miecz z pochwy, kierujÂąc gÂłowicĂŞ miecza w jego podbrĂłdek, majÂąc nadziejĂŞ iÂż to wystarczy, by go znokautowaĂŚ. ( NiezaleÂżnie od dalszego przebiegu akcji, z wyciÂągniĂŞtÂą broniÂą staje w pozycji bojowej, manewrujÂąc po terenie piwnicy by nie daĂŚ siĂŞ otoczyĂŚ napastnikom. Jestem gotĂłw na otwartÂą walkĂŞ, zamierzam walczyĂŚ bardzo agresywnie, by jak najszybciej eliminowaĂŚ przeciwnikĂłw. W pierwszej kolejnoÂści bĂŞdĂŞ atakowaÂł przeciwnikĂłw ktĂłrzy mogÂą zagroziĂŚ wiĂŞÂźniowi. JednoczeÂśnie rozglÂądam siĂŞ za moÂżliwÂą drogÂą ucieczki. )

MG
Z powodzeniem uderzy³eœ przeciwnika w podbródek, najprawdopodobniej ³ami¹c mu szczêkê. Trafiony upad³ na ziemiê zwijaj¹c siê z bólu oraz wydaj¹c przeraŸliwy jêk, nastêpnie straci³ przytomnoœÌ. Wtedy jeden z wrogów, bêd¹cy na górze zacz¹³ zbiegaÌ po schodach. S³ysza³eœ tupot jego stóp i dŸwiêk, który wydobywa siê podczas nag³ego wyjmowania broni z pochwy. To samo uczyni³ równie¿ przeciwnik czaj¹cy siê po lewej stronie. Zd¹¿y³eœ zauwa¿yÌ krótkie odbicie œwiat³a, na ostrzu miecza napastnika. Dziêki temu szczegó³owi mog³eœ zlokalizowaÌ jego po³o¿enie. Ruszy³ w Twoim kierunku. Rozpoczyna siê walka w zwarciu. Droga ucieczki jest zablokowana przez zbiegaj¹cego po schodach mê¿czyznê.

Gregor
PoczuÂłem zew krwi. Cholera, odkÂąd wrĂłciÂłem z wojny nie stoczyÂłem prawdziwej walki! PrzeÂładowany adrenalinÂą, z szaÂłem bojowym rzucam siĂŞ na przeciwnika. TrzymajÂąc miecz w prawej rĂŞce i stojÂąc w pozycji bojowej, na ugiĂŞtych nogach zbliÂżam siĂŞ robiÂąc doskok w kierunku przeciwnika, biorĂŞ szeroki zamach i zadaje cios kierujÂąc ostrze w okolice gardÂła napastnika.

MG
Twój przeciwnik nie spodziewa³ siê takie obrotu spraw. Twój szybki cios, momentalnie pozbawi³ go ¿ycia. Zakrwawiony pad³ na ziemiê. To by³ Umar. Jednak w czasie tego sza³u umknê³a Ci jedna, wa¿na rzecz. Przeciwnik za Tob¹, na schodach. Mê¿czyzna uzbrojony w miecz dwurêczny, zada³ ciêcie pionowe w Twoje plecy. Jego niewprawne u¿ywanie na szczêœcie Cie nie zabi³o, ale powali³o na ziemiê. Twoje ¿ycie uratowa³a tarcza, znajduj¹ca siê na plecach. Upad³eœ na brzuch. Znalaz³eœ siê na skraju œmierci, je¿eli czego szybko nie wykombinujesz, tutaj zakoùczy siê Twoja podró¿.

Gregor
Uderzenie to nadesz³o znienacka, nie mia³em szans go wybroniÌ. Kurwa, jak dobrze ¿e zabra³em tê cholern¹ tarcze. Nie trac¹c ani chwili, przeturla³em siê w kierunku przeciwnym od przeciwnika. Jak najszybciej zrywam siê na nogi, przek³adam tarczê do lewej rêki, w prawej œciskaj¹c miecz. Jestem wœciek³y. Czas to rozstrzygn¹Ì, jesteœmy tylko my dwaj, sam na sam. Stoj¹c plecami do œciany, unoszê tarczê na bezpieczn¹ wysokoœÌ. Ju¿ nie raz walczy³em z przeciwnikami uzbrojonymi w tak ciê¿k¹ broù. U¿ycie szybkoœci, ochrony dawanej przez tarczê oraz wywieranie presji to podstawa. Nie czekaj¹c na ruch napastnika, rozpoczynam napieraÌ w jego kierunku z uniesion¹ tarcz¹, zadaj¹c jednoczeœnie naprzemienne uderzenia kierowane na g³owê oraz nogi, bite z obu kierunków, tak by nie mia³ czasu zadawaÌ uderzeù. ( Gdy znajd¹ siê wystarczaj¹co blisko, wymierzê cios tarcz¹, który powinien rozbiÌ defensywê po czym postaram siê go trafiÌ kolejnymi uderzeniami prowadzonymi w ró¿nych p³aszczyznach )

MG
Na Twoje szczĂŞÂście przeciwnik po prostu nie umie posÂługiwaĂŚ siĂŞ broniÂą dwurĂŞcznÂą. To tak jakby daĂŚ orkowi ludzkÂą broĂą. ZadaÂłeÂś celne ciĂŞcie w prawe kolano mĂŞÂżczyzny, nastĂŞpnie przewrĂłciÂłeÂś go swojÂą tarczÂą. "Rzezimieszek" zacz¹³ bÂłagaĂŚ o litoœÌ. NosiÂł na sobie nieznanÂą Ci szatĂŞ o zielonym kolorze. To byÂło prawdopodobnie Ruen. - ProszĂŞ CiĂŞ, Âłaskawy panie, nie zabijaj mnie! - zacz¹³ krzyczeĂŚ. Od Ciebie zaleÂży co uczynisz  z pokonanym przeciwnikiem. UsÂłyszaÂłeÂś teÂż ciche pojĂŞkiwanie mĂŞÂżczyzny na krzeÂśle...

Gregor
Nie zabijam go, ale nie bêdê te¿ ryzykowaÌ, i¿ wbije mi nó¿ w plecy, gdy udzielê pomocy rannemu. Pochodzê do niego, i wymierzam mu potê¿nego kopniaka w twarz, by pozbawiÌ go przytomnoœci. ( Nastêpnie zamierzam podejœÌ do wiêŸnia, zapytaÌ kim jest, co tu robi i jak ciê¿ki jest jego stan. ) Jednoczeœnie ca³y czas uwa¿am, czy aby na pewno ¿aden napastnik nie jest w stanie mnie obecnie zaatakowaÌ, oraz pilnujê by nikt st¹d nie uciek³.

MG
Uderzony w szczĂŞkĂŞ przeciwnik, jak leÂżaÂł tak leÂży. JeÂśli chodzi o Umara, to leÂży w jeszcze wiĂŞkszej kaÂłuÂży krwi. PozbawiÂłeÂś teÂż przytomnoÂści Ruena. Wszyscy leÂżeli pokonani. Jednak przypomniaÂłeÂś sobie o jeszcze jednym wspĂłlniku, ktĂłry wczeÂśniej opuÂściÂł budynek, tylnymi drzwiami.
MĂŞÂżczyzna na krzeÂśle powoli umiera. JeÂżeli szybko mu nie pomoÂżesz to zapewne siĂŞ wykrwawi.
- KocioÂł...Gared...lekarstwa... - wyjÂąkaÂł ranny mĂŞÂżczyzna.
W tym czasie burza ustaÂła. Chmury odsÂłoniÂły piĂŞkny rogal na niebie...

Gregor
Przez wiele lat, nauczyÂłem siĂŞ iÂż nie moÂżna ufaĂŚ nikomu, nawet rannemu. Upewniam siĂŞ iÂż nie ma on przy sobie broni, po czym podnoszĂŞ z ziemi miecz kowala. Zabieram rannego w sposĂłb, w jakim nie jest w stanie zagroziĂŚ mi atakiem z zaskoczenia. Ponownie przewieszam tarcze przez plecy, po czym powoli zmierzam razem z wiĂŞÂźniem na gĂłrĂŞ, rozglÂądajÂąc siĂŞ w koÂło oraz nad siebie, nie bĂŞdÂąc pewnym co do poÂłoÂżenia trzeciego z napastnikĂłw. ( Gdy wydostanĂŞ siĂŞ na zewnÂątrz, odprowadzam rannego do znachora, oraz zawiadamiam straÂż o incydencie )

MG
Uda³o Ciê siê wyjœÌ i odprowadziÌ rannego bez problemów. Stra¿ natychmiast wyruszy³a w kierunku magazynów.

Gregor
Zawiadomi³em stra¿, powiedzia³em im wszystko co wydarzy³o siê w tamtym miejscu, z mamroczeniem wiêŸnia w³¹cznie. Mam nadziejê, i¿ w ciemnoœci oraz z za³o¿onym kapturem nie zosta³em poznany przez napastników którzy uszli z ¿yciem, inaczej mia³bym nie lada problemy w tym mieœcie. Zmierzam w kierunku kuŸni ze spuszczon¹ g³ow¹, przygnêbiony tym co siê sta³o. Kto by pomyœla³, i¿ tak to siê rozegra... Zastanawia mnie ca³y czas, co ranny chcia³ mi uœwiadomiÌ, mówi¹c o kociole Gareda. Nagle dozna³em olœnienia. Postanowi³em zmieniÌ kierunek marszu. po kilku chwilach, sta³em pod pracowni¹ alchemiczn¹, rozgl¹daj¹c siê, czy aby przypadkiem nie znajdê tutaj jakiegoœ œladu... ( Ca³y czas rozgl¹dam siê w ko³o, gdy¿ zdajê sobie sprawê ¿e mogê byÌ œledzony )

MG
O tej porze pracowania alchemiczna jest zamkniêta. Nikt Cie nie œledzi³, zaœ Ty stoisz przed zamkniêtymi drzwiami. Ksiê¿yc œwieci jasno, tote¿ ulice wydaj¹ sie byÌ bardziej przytulne ni¿ zwykle. Wieje ch³odny, lekki wiatr. Kilku stra¿ników prowadzi do garnizonu dwóch mê¿czyzn, których oszczêdzi³eœ w magazynie. W³aœnie uœwiadomi³eœ, sobie, jak wielkie ³upy ze skrzyù i z cia³ pokonanych straci³eœ. Szczególnie t¹ rzecz, któr¹ mia³ przynieœÌ Ruen. Ciekawe co to by³o?

Gregor
- Cholera - mówiê sam do siebie - To nie tak mia³o wygl¹daÌ. Ale... musia³o - zag³êbiam siê we w³asnych rozterkach, rozmyœlaj¹c ju¿ nad tym co siê stanie gdy, pomimo proœby, Nemir dowie siê, i¿ Umar jest martwy. Z opuszczon¹ g³ow¹ przemieszam uliczki dolnego miasta, z twarz¹ skryt¹ w kapturze. Teraz w tym mieœcie nikt nie mo¿e czuÌ siê bezpieczny. Bêd¹c ju¿ w kuŸni, pukam trzy razy w drzwi magazynu, po czym wchodz¹c do œrodka, rozgl¹dam siê wko³o czy aby w pomieszczeniu nie ma nikogo prócz magazyniera.
- Witaj Nemirze - mĂłwiĂŞ zniÂżonym gÂłosem - mam twĂłj miecz.

MG
- Œwietnie! - krzykn¹³ nieznajomy mê¿czyzna w lekkim pancerzu z p³ytowymi elementami. Obok zauwa¿y³eœ le¿¹cego i zwi¹zanego Nemira. Po chwili œci¹gn¹³ ogromn¹ tarczê ze œciany i wzi¹³ do rêki jednorêczny topór bojowy. Przy³o¿y³ orê¿ do szyi magazyniera.
- Oddaj ten miecz, oraz ca³e swe z³oto. Od³ó¿ te¿ broù, inaczej on zginie. - zacz¹³ groziÌ napastnik. Jego kolo skóry jest ciemniejszy ni¿ ludzi z Khorinis czy kontynentu. Oczy napastnika przepe³nione by³y z³oœci¹. Postur¹ przypomina³ cz³owieka, który wyszed³ wtedy z magazynu. Zapewne ktoœ mu pomóg³ Ciê odnaleŸÌ. W stra¿y musi byÌ jeszcze jeden kret. Teraz najwa¿niejsze jest to by uratowaÌ Nemira i pozbyÌ siê wojownika, który go zwi¹za³.

Gregor
- Wygra³eœ - odpowiadam nieznajomemu, po rzucam broù na ziemiê. Oddaje mu równie¿ miecz Lorenzo, po czym oddalam siê na bezpieczn¹ odleg³oœÌ - Czego ode mnie chcesz? - pytam by zaj¹Ì go w jakiœ sposób, gdy¿ doskonale znam odpowiedŸ. Ca³y czas spogl¹dam kantem oka, jak blisko szyi magazyniera jest broù napastnika.

MG
- Kapitalnie, teraz odsuù siê pod œcianê. - odpowiedzia³ spokojnym g³osem. Wskazuj¹c tarcz¹ œcianê najdalej oddalon¹ od drzwi. Trzymaj¹c nadal topór przy szyi zak³adnika, na oko³o dziesiêÌ centymetrów obserwuje Twój ruch. - Chcê tylko ten egzemplarz owego orê¿a. Widzisz, nie jest to zwyk³y miecz. - zacz¹³ mówiÌ nieznajomy. Czeka jednak a¿ odsuniesz siê od wejœcia i staniesz pod wskazan¹ przez niego œcian¹.

Gregor
Udaj¹c pos³usznego, zerkam pod œcianê, po czym wykonuj¹c kilka spokojnych kroków, stajê w wyznaczonym miejscu. Próbujê zaj¹Ì go rozmow¹, obserwujê jednoczeœnie ka¿dy jego ruch. ( Gdy napastnik znajdzie siê w bezpiecznej odleg³oœci od wiêŸnia, a jednoczeœnie odpowiednio blisko mnie, jeœli bezie akurat czymœ zajêty wycelujê w jego g³owê ciê¿k¹ sakiewk¹, po czym jak najprêdzej podniosê z pod³ogi mój miecz, i stanê pomiêdzy nim a wiêŸniem )

MG
Stan¹³eœ daleko od swego orê¿a. I w tym momencie napastnik zacz¹³ biec z impetem i z³oœci¹ w Twoim kierunku. Próbuje zaatakowaÌ Ciê swym toporem. Nie jesteœ w stanie okreœliÌ jakie ciêcie zada. Je¿eli ruszysz w jego kierunku, ten natychmiast mo¿e zas³oniÌ siê sw¹ tarcz¹.

Gregor
Nosz kurwa twoja maÌ! - krzyczê w kierunku napastnika, po czym zaczynam biec w kierunku mojej prawej strony. Jest to œwiadomy zabieg - tarcza trzymana przez niego w lewej rêce, nie pozwala mu zaatakowaÌ mnie z kierunku w którym biegnê. Staraj¹c siê utrzymaÌ bezpieczny dystans, ciskam w niego sakiewk¹ pe³n¹ monet, po czym szukam w okolicy broni/staram siê podnieœÌ mój miecz.

MG
Twój rzut sakw¹ pieniêdzy zosta³ odbity tarcz¹ przez przeciwnika, ale da³o Ci to czas by dobiec do Twojego miecza. Podnios³eœ go i... chwile potem podbieg³ do Ciebie wróg, niemal œcinaj¹c Ci g³owê, jednak zd¹¿y³eœ odskoczyÌ. Jesteœcie w odleg³oœci oko³o 3 metrów od siebie, a przeciwnik ponawia natarcie.

Gregor
- Teraz zdechniesz œmieciu - odpowiadam, zachowuj¹c jednak rutynowy spokój. Uskakuje przed natarciem, cofaj¹c siê po linii skoœnej w prawo. Staram siê walczyÌ asekuracyjnie, kontroluje dystans oraz próbujê kontr¹ trafiÌ w d³où przeciwnika dzier¿¹c¹ topór.

MG
Przeciwnik, rĂłwnieÂż biegÂły w walce unika i blokuje Twoje ciosy na zmianĂŞ. W pewnym momencie wytrÂącasz mu topĂłr z prawej rĂŞki. Jednak, ten szybkim natarciem tarczÂą to samo czyni z TwojÂą broniÂą. Wasza broĂą leÂży od was okoÂło metr-dwa, zaÂś wy jej pozbawieni stoicie naprzeciw siebie. W tym samym momencie wbiegajÂą straÂżnicy miejscy. Przeciwnik poddaÂł siĂŞ.
Zeznania Nemira oczyÂściÂły CiĂŞ z zarzutĂłw. Magazynier dowiedziaÂł siĂŞ o zdarzeniach, ktĂłre miaÂły miejsce w porcie.
- DziĂŞkujĂŞ, odzyskanie tego miecza, wiele dla mnie znaczyÂło, jednak nie mogĂŞ zapÂłaciĂŚ Ci 200 zÂłotych monet. Jestem skÂłonny daĂŚ Ci jedynie 100. Umar nie Âżyje... - podziĂŞkowaÂł Ci Nemir, zawiedziony tym, Âże pozbawiÂłeÂś Âżycia akurat mĂŞÂżczyznĂŞ, ktĂłry miaÂł je zachowaĂŚ..
To koniec, zadanie wykonane, moÂżesz wrĂłciĂŚ do swojego domu.

PODSUMOWANIE:
+ 2 PN
+ 1 Miecze JednorĂŞczne
+ 2 Parowanie TarczÂą
+ 1 SiÂła
+ 100 SZ