The Gothic Life: New Beginning

ImiĂŞ/b] Dorian

[b]PÂłeĂŚ/b] MĂŞÂżczyzna

[b]Punkty nauki:

Pseudonim:

Gildia: UrzĂŞdnik
Funkcja: SĂŞdzia

Wiek: 27

Aparycja:
Mierz¹cy 187 cm wzrostu przeciêtnie zbudowany mê¿czyzna za nic w œwiecie nie przypomina mê¿nego woja. Wygl¹da niczym typowy mê¿czyzna w swoim wieku. Kruczoczarne w³osy z rozwian¹ grzywk¹ oraz tego samego koloru zarost nadaj¹ mu jeszcze wiêcej uroku. Dziêki swej oryginalnie wystylizowanej brodzie cieszy siê niema³ym powodzeniem u kobiet, lecz póki co nie przynios³o mu to jakichkolwiek korzyœci. Z regu³y przyodziewa swój ulubiony, ciemnozielony p³acz ze z³otymi zdobieniami. Ma to na celu ukazanie innym swej wy¿szoœci, stanowiska, które reprezentuje. Pod p³aszczem prezentuje siê tak¿e lniana, czarna koszula. DoœÌ przewiewna i zarazem elegancka. Buty robione na zamówienie z rzadkiego rodzaju skóry prezentuj¹ siê okazale. Dorian swym ogólnym wygl¹dem budzi zarówno szacunek jak i z³oœÌ. Ubiór prosty, lecz kosztowny i elegancki.

Charakter:
Dorian jest ambitnym w takim stopniu, i¿ ociera siê to o schorzenie. Nie podda siê dopóki nie osi¹gnie obranego przez siebie celu. Jeœli zajdzie potrzeba, poleje siê krew. Nie jest skory do walki fizycznej. Od zawsze uwa¿a³, i¿ umys³ jest jego najsilniejsz¹ broni¹. Jego sprzymierzeùcem. Nie obnosi siê swym bogactwem, lecz potrafi poni¿yÌ ka¿dego. Jednak¿e s¹ to ostateczne œrodki, które podejmuje. Wœród zwyk³ych obywateli cieszy siê doœÌ dobr¹ opini¹. G³ównie dziêki jego skutecznym dzia³aniom w sprawie przestêpczoœci. Rzadko zostaje zmuszony do publicznego powieszenie, lecz i takie przypadki siê zdarza³y. Sêdzia nie czuje wstrêtu do wszelkiego rodzaju przemocy. Zdaje sobie sprawê z tego, i¿ takie jest po prostu ¿ycie. Brutalne.

Wyuczone umiejĂŞtnoÂści:
-zdolnoœÌ skutecznego i szybkiego planowania
-duÂża siÂła perswazji i manipulacji
-umiejêtnoœÌ logicznego myœlenia

Talent wrodzony:
-szybkie przyswajanie informacji

PieniÂądze: 30 tys. sztuk zÂłota

Przy sobie: brak

Depozyt / dom: 30 tys. sztuk zÂłota

Choroby: brak

Fobie: brak

Punkty UmiejĂŞtnoÂści:

RzemieÂślnictwo:
Kowalstwo: 0
Alchemia: 30
MyÂślistwo: 0
Stolarstwo: 0

Inne:
GĂłrnictwo: 0
Retoryka: 80

Poznane postaci:
CzÂłonkowie elity, wysoko postawieni urzĂŞdnicy, rzÂądca miasta Khorinis oraz nieliczni z dowĂłdcĂłw armii krĂłla Rhobara. Wszyscy oni tworzÂą dÂługÂą listĂŞ znajomoÂści.

Historia

-ÂŻona ciĂŞ zdradziÂła, wiĂŞc uznaÂłeÂś, Âże najlepszym wyjÂściem z tej sytuacji bĂŞdzie jej ÂśmierĂŚ, czy tak? – spytaÂł sĂŞdzia trzymajÂąc swĂłj zÂłoty, napeÂłniony winem kielich.
Mê¿czyzna siedz¹cy naprzeciw niego skin¹³ jedynie g³ow¹. Mia³ zwi¹zane rêce , a za nim sta³ barczysty jegomoœÌ , który nie wygl¹da³ na jednego z miejskich s³u¿bistów. Dorian uœmiechn¹³ siê serdecznie do swego zwi¹zanego s³uchacza i postanowi³ kontynuowaÌ swoje przes³uchanie.
-W jednym siĂŞ zgadzamy przyjacielu. Takie ladacznice zasÂługujÂą jedynie na ÂśmierĂŚ. Ale ktoÂś po tym wszystkim musi posprzÂątaĂŚ. W tym mieÂście to zadanie naleÂży do mnie. Obywateli trzeba uspokajaĂŚ, wyjaÂśniaĂŚ im wszelkie problemy czy teÂż przykre zdarzenia. Morderstwa, kradzieÂże, gwaÂłty. To wszystko sieje panikĂŞ wÂśrĂłd mieszkaĂącĂłw. Jako sĂŞdzia odpowiadam nie tylko za to, aby wydawaĂŚ wyroki. OpiekĂŞ nad tym miastem sprawujÂą takÂże ja. – upiÂł kolejny Âłyk po czym odstawiÂł kielich na stó³.
Zakasa³ rêkawy i podsun¹³ krzes³o, aby móc usi¹œÌ naprzeciw swego s³uchacza. Nastêpnie nakaza³ nieznajomemu mê¿czyŸnie stoj¹cemu tu¿ za przes³uchiwany, by do czasu zakoùczenia rozmowy uda³ siê na chwilowy spoczynek.
-MoÂże wina? To, ktĂłre aktualnie pijĂŞ jest wyborne. Od dziecka uwielbiaÂłem wina. Ojciec zawsze mĂłwiÂł, iÂż wino najlepszym lekarstwem. CoÂś w tym jest. – wyj¹³ drugi kielich, lecz tym razem srebrny i nalaÂł doĂą czerwonego wina po czym podaÂł naczyniĂŞ rozmĂłwcy. –Poczujesz siĂŞ lepiej przyjacielu. Uwierz mi.
Nieznajomy wzi¹³ nieco niepewny Âłyk, gdyÂż czuÂł siĂŞ niezrĂŞcznie. ByÂł totalnie zdezorientowany. DokonaÂł morderstwa, a teraz pije wino razem z sĂŞdziom – jednym z najwaÂżniejszych ludzi w mieÂście. Sam byÂł zwykÂłym myÂśliwym, ktĂłry utrzymywaÂł siĂŞ jedynie ze sprzedawania skĂłr. CzuÂł wewnÂątrz, Âże szykuje siĂŞ coÂś niedobrego. Dorian zauwaÂżyÂł od razu niepewnoœÌ u swego goÂścia. ZnaÂł siĂŞ na ludziach jak nikt inny. SĂŞdzia wstaÂł ze stoickim spokojem, nigdzie siĂŞ nie ÂśpieszyÂł. PodszedÂł powolnym krokiem do okna napawajÂąc siĂŞ intensywnym zapachem wina, ktĂłre zapeÂłniaÂło jego zÂłoty kielich. Pocz¹³ wpatrywaĂŚ siĂŞ w jeden punkt rozmarzonym wzrokiem. Jakoby byÂł w innym, lepszym miejscu.
-PragnĂŞ przybliÂżyĂŚ ci nieco pewnÂą historiĂŞ. Jest ona o czÂłowieku, ktĂłrego dzieciĂąstwo byÂło wyjÂątkowe. – upiÂł nieco z kielicha i postawiÂł go na parapecie nie odrywajÂąc wzroku z punktu, w ktĂłry obraÂł jako cel swych obserwacji. –Nieco ponad 27 lat temu przyszedÂł na Âświat maÂły chÂłopiec. UrodziÂł siĂŞ oczywiÂście tutaj. W Khorinis. ByÂł najmÂłodszym z rodzeĂąstwa, lecz od zawsze byÂł oczkiem w gÂłowie swoich rodzicĂłw. Nie brakowaÂło mu niczego. Jego starszy brat oraz siostra, ktĂłra byÂła najstarszÂą z rodzeĂąstwa od poczÂątku nie byli przekonani do nowego czÂłonka swojej rodziny. JednakÂże byli juÂż na niego skazani. Rodzice robili wszystko, aby najmÂłodsze z ich potomstwa nie popeÂłniÂło w przyszÂłoÂści tych samych b³êdĂłw co reszta ich dzieci. Brat uwielbiaÂł oddawaĂŚ siĂŞ prymitywnym rozrywkom takim jak bĂłjki czy picie do upadÂłego. Siostra z kolei byÂła znana ze swojej ulegÂłoÂści. NiektĂłrzy prĂłbowali zliczyĂŚ ilu to mĂŞÂżczyzn jÂą posiadÂło. Oboje niszczyli w pewnym stopniu reputacje ojca, ktĂłry cieszyÂł siĂŞ ogromnym szacunkiem. ByÂł on wysoko postawionym urzĂŞdnikiem, a zarazem bliskim wspó³pracownikiem najwaÂżniejszych osobistoÂści wÂśrĂłd Âświty Rhobara, a takÂże jednym z doradcĂłw Rhobara. – Dorian chwyciÂł za kielich i wzi¹³ nieduÂży Âłyk po czym ponownie go odstawiÂł.
Zapad³a œmiertelna cisza. GoœÌ sêdziego próbowa³ znieœÌ tê napiêt¹, tajemnicz¹ atmosferê. Ca³y czas zachodzi³ w g³owê czemu nie wrzucono go po prostu do celi, aby móg³ tam poczekaÌ na wyrok. Dorian sta³ przy oknie zamyœlony, a jego twarz przedstawia³a rozmarzenie.
-Na czym ja to… A tak. Ojciec. DbaÂł jak nikt inny o to, aby jego najmÂłodsze z dzieci godnie reprezentowaÂło rĂłd. Od maÂłego uczono go czytaĂŚ, pisaĂŚ. JuÂż w wieku dziesiĂŞciu lat zaczĂŞtu wpajaĂŚ mu zasady zarzÂądzania, wszelkie reguÂły dotyczÂące handlu. Nauczano go wszystkiego z czym zderzyli siĂŞ potĂŞÂżni i zamoÂżni. Ojciec chciaÂł za wszelkÂą cenĂŞ zapewniĂŚ synowi wysokie stanowisko w przyszÂłoÂści. To byÂł cel, dla ktĂłrego tak masowo przekazywano wiedzĂŞ chÂłopcu. – zamilkÂł od razu, jakoby odjĂŞÂło mu nagle mowĂŞ. SpojrzaÂł na kielich, podniĂłsÂł go i upiÂł wino do koĂąca. OdstawiÂł naczyniĂŞ na parapet i rzekÂł podejrzliwie serdecznym gÂłosem:
-Moje ulubione wino. Mam zapas na caÂły rok a wcale tak duÂżo nie zapÂłaciÂłem. – jego wyraz twarzy w mgnieniu oka zmieniÂł siĂŞ na powaÂżny –Wybacz tĂŞ dygresjĂŞ. WracajÂąc do tematu, wojna nieco pokrzyÂżowaÂła plany zarĂłwno chÂłopca jak i syna. Matka razem z dzieĂŚmi, gdy tylko zaalarmowano o najeÂździe, wypÂłynĂŞli daleko w morze. Na jednej z wysp mieli specjalnie przygotowanÂą kryjĂłwkĂŞ w razie niebezpieczeĂąstw. Wszystko byÂło zaplanowane. Nie zabrakÂło im ani jedzenia ani wodopoju. KryjĂłwka wspó³dzielona byÂła z najwyÂższymi urzĂŞdnikami w Khorinis, tak wiĂŞc miaÂł okazjĂŞ, aby poszerzyĂŚ swÂą wiedzĂŞ jeszcze bardziej. Po zakoĂączeniu rzezi orkĂłw moÂżliwy byÂł juÂż powrĂłt. Miasto byÂło w znacznym stopniu zrujnowane, lecz nie zginĂŞÂło aÂż tak wielu mieszkaĂącĂłw jak poczÂątkowo przypuszczano.  TrwaÂła odbudowa mieÂściny, a wraz z niÂą trwaÂły powolne poszukiwania odpowiednich ludzi na wysokie stanowiska.  Szukano ludzi kompetentnych, ktĂłrzy byliby w stanie rzÂądziĂŚ miastem oraz sprawowaĂŚ nad nim opiekĂŞ. ChÂłopak, a wÂłaÂściwie juÂż mĂŞÂżczyzna, o ktĂłrym mĂłwiĂŞ, dziĂŞki odpowiednim kontaktom oraz dobrej opinii jakÂą wyrobiÂł sobie wÂśrĂłd zostaÂł potencjalnym kandydatem na sĂŞdziego miasta Khorinis. I oto jestem mĂłj drogi. OczywiÂście duÂża grupa osĂłb byÂła przeciwko objĂŞciu przeze mnie stanowiska, gdyÂż nie odpowiadaÂł im mĂłj wiek. Nie dziwiĂŞ siĂŞ szczerze mĂłwiÂąc. JednakÂże jestem przekonany, iÂż przemawiaÂła przez nich zazdroœÌ. Doskonale wiedzieli co potrafiĂŞ, jak bardzo rozwiniĂŞty jest mĂłj umysÂł. To nie wiek odgrywa kluczowÂą rolĂŞ, lecz psychika, mentalnoœÌ i inteligencja. Trzecia cecha jest potĂŞÂżniejsza, aniÂżeli tysiÂące ÂżoÂłnierzy. – ponownie nastaÂła cisza.
Sêdzia spojrza³ na swego s³uchacza z pogard¹, lecz ten nie by³ w stanie tego zauwa¿yÌ, gdy¿ siedzia³ w bezruchu ty³em do niego. Dorian podszed³ powolnym krokiem i zasiad³ naprzeciw goœcia. Na jego twarzy zawita³ fa³szywy uœmiech. Nachyli³ siê delikatnie i nakaza³ swemu rozmówcy zrobiÌ to samo. Bez wahania przybli¿y³ siê do sêdziego, a ten od razu zada³ mro¿¹cym krew w ¿y³ach g³osem istotne dla niego pytanie:
-I co ja mam z TobÂą zrobiĂŚ przyjacielu?
Zapytany mĂŞÂżczyzna wytrzeszczyÂł jedynie oczy z bezradnoÂści. Nie wiedziaÂł jak zareagowaĂŚ, co odpowiedzieĂŚ.
-Rozumiem twĂłj motyw, lecz nie byÂłoby to fair w stosunku do twoich poprzednikĂłw. Znam takich jak ty, uwierz mi. ObcujĂŞ z nimi na co dzieĂą. Mordercy, zÂłodzieje, oszuÂści. Jest tylko jedna, znaczÂąca ró¿nica miĂŞdzy tobÂą a nimi. – na twarzy sĂŞdziego ponownie pojawiÂł siĂŞ rĂłwnie faÂłszywy uÂśmiech co poprzednim razem –Oni sÂą w stanie mi pomĂłc. CeniĂŞ sobie ludzi zaradnych. Ludzi, ktĂłrzy mogÂą zaÂłatwiĂŚ dla mnie KAÂŻDÂĄ sprawĂŞ… - przerwaÂł i oparÂł siĂŞ wygodnie splatajÂąc rĂŞce.
-BÂłagam pana. Mam jeszcze ma³¹ cĂłrkĂŞ. Ta suka zniszczyÂła wszystko. ProszĂŞ o przebaczenie. – rozpÂłakaÂł siĂŞ jak tylko przemĂłwiÂł
Dorian obserwowaÂł swego goÂścia z lekkÂą odrazÂą. „Taki sÂłaby. Taki nĂŞdzny”.
-Gerd! – krzykn¹³ sĂŞdzia.
RozlegÂł siĂŞ odgÂłos ciĂŞÂżkich krokĂłw. Po kilku sekundach do pomieszczenia wrĂłciÂł ten sam barczysty mĂŞÂżczyzna, ktĂłry jeszcze nie tak dawno przyprowadziÂł goÂścia.
-Gerd zaprowadzi ciĂŞ na dó³ i tam dowiesz siĂŞ wszystkiego. ÂŻyczĂŞ powodzenia przyjacielu. – rzekÂł oschle sĂŞdzia, po czym nalaÂł sobie czerwonego wina i zasiadÂł na czarnym, skĂłrzanym fotelu.
Mê¿czyzna skin¹³ g³ow¹ w nadziei, ¿e dostanie jedynie karê grzywny i reszta grzechów zostanie mu przebaczona. Gerd pos³usznie zszed³ razem z goœciem schodami w dó³. Dorian siedzia³ wygodnie i napawa³ siê niespotykanym aromatem wina. Po kilku minutach rozleg³y siê straszliwe krzyki, lecz po dos³ownie paru sekundach ucich³y.
-SprawiedliwoœÌ to piĂŞkna rzecz. – rzekÂł sam do siebie.
Przymkn¹³ oczy i odda³ siê swym chorym marzeniom i fantazjom.